به گزارش ابصارخبر، بین آن همه کار روی هم تلنبار شده و روزمرگی‌های این روزها، فریادش نگاهم را برای لحظه‌ای هم که شده از کاغذ‌های سفید و پرونده‌های خط خطی انباشته روی میز می‌گیرد (مصطفی جان جعبه‌های توی بایگانی رو هم سریع برسون برادر داره دیر میشه). سرم را به راست برمی‌گردانم و به سکوی حیاط خیره می‌شوم. مرسوله‌ها به ترتیب و با سلیقه کنار دست هم چیده شدند. مصطفی در حالی که از پله‌های ضلع شرقی محوطه با عجله در حال پایین رفتن است، با صدای بلند از چند تا از بچه‌های دیگر کمک می‌خواهد تا مابقی امانات را هم فورا تجمیع کرده و کنار کارتن‌های داخل سکوی حیاط بچینند.
دوباره نگاهم به درب ورودی می‌افتد. با شتاب وارد می‌شود و به سمت جعبه‌ها حرکت می‌کند. حالا که به دقت نگاهش می‌کنم، لاغرتر و ریشوتر از قبل شده است. با آن کلاه حصیری روی سرش زیر شعاعی از نور داغ آفتاب توجه‌ام را بیشتر از قبل به خود جلب می‌کند. کارتن‌ها را به نوبت و به زور با هر بار گفتن «یا علی» در آغوش گرفته و از محوطه خارج می‌شود، دوباره بازمی‌گردد و دوباره با یک جعبه در آغوش راهی کوچه می‌شود... با آنکه هنوز سلامتی کامل را به دست نیاورده و گاه و بی گاه ماسک را پایین کشیده و با راه دادن هوای بهاری به ریه‌های ملتهب خود سرفه می‌کند، اما باز هم از کار بی‌وقفه و بی‌درنگ دل‌زده نمی‌شود.
و من محمد الماسی، برای بار چندم در این مدت امروز در هفتمین روز از بهارِ شلوغ 1400، یک بار دیگر عظمت "عشق" را از کنار پنجره دفتر کارم به نظاره نشسته‌ام، تکاپویی که مملو از توان و سرزندگی است و تلاشی که در این مدت علی‌رغم تمام ناملایمتی‌ها هرگز تعطیل یا خرد نشد.
اقرار باید کرد؛ که از ابتدایی‌ترین روز شیوع کرونا تا به اکنون ماموران بی‌ریای «پست» بدون اعتقاد به خلاء، واژه واژه تلاش و پشتکار را ترجمان شده و بی‌حدت برای ملاء تلاش کردند تا در کنار عمل به مسئولیت خطیر خود جامعه هدف را از سردرگمی و درماندگی به دور نگه دارند.
حالا می‌خواهم بگویم، در ایام سخت و طاقت‌فرسای اپیدمی کرونا، بی‌شک تلاش این ماموران و تمام کارکنان شرکت ملی پست گرچه از دیده‌ها پنهان، اما بی‌شک یکی از ارزشمندترین تلاش‌ها و جهادهای حقیقی در عرصه مقاومت و مراقبت بود. چرا که اداره پست در تمام طول این ماه‌ها به عنوان گروه یک خدمات‌رسان در کشور فعالیت داشت و تمام کارکنان این نهاد در این دوران، بی‌وقفه و فارغ از حفظ سلامت فردی در خدمت مردم بودند.
روزهایی که بحث حیاتی خودمراقبتی و جلوگیری از انتشار و انتقال ویروس کووید19 بارها از سوی ستاد ملی مقابله با کرونا در قالب شیوه‌نامه بهداشتی به مردم گوش‌زد می‌شد، تمام پرسنل اداره پست در اقصی نقاط کشور ملزوم به تامین ضروریات و تحویل امانات روزانه مردم در قالب زمانی محدود بودند، تا بار دیگر این شوق جاودانه در برابر بیهوده‌انگاری برخی از نهادها و مسئولان ارزش یافته و تلاش‌های روزانه همکارانم پس از دیدن لبخند رضایت مشتری هر چند از زیر ماسک، به ثمر نشیند.
اما طرف حرفم با مسئولان و نهادهایی است که در این مدت به بهانه‌های مختلف اداره پست استان اردبیل را در عرصه تنها گذاشته و کوچک‌ترین تعامل و کمک خود را از آن دریغ کردند، روزهایی که ما با مشکلات خرد و کلان در بحث خدمات‌دهی به مشتریان در استان مواجه بودیم هیچ توجهی به تلاش‌های اداره پست نشد و بی‌تردید همین سهل‌انگاری‌ها از سوی اداراتِ دیگر سبب رنجش خاطر ما شد.
شاید امروز پس از گذشت 14 ماه از شیوع بیماری کرونا در کشور، نتوان تک تک لحظه‌های ارزشمند و بزرگ ماموران پست در استان اردبیل را که بارها و بارها همین لحظه‌ها از حیرت و اضطراب به عشق و ایثار مبدل شد توصیف کرد، اما بی‌شک در این ایام سرد و سخت آنچه برای خود ما از تردید به یقین تبدیل شد، این بود که حقا «ما را به سخت جانی خود این گمان نبود».
ما نه ادعای قهرمانی بلکه ادعای سخت‌کوشی و مسئولیت‌پذیری داریم، مصداق این ادعا زمانی با حقیقت گره می‌خورد که در بررسی‌های عملکرد اداره کل پست اردبیل احصا می‌شود که فعالیت‌های روزانه این نهاد در روزهای پیک بیماری کرونا تا دو برابر افزایش یافته و فارغ از هرگونه فراخ بال، بار ترافیک کاری در برخی از ایام کارکنان را بدون تعطیلی و مرخصی تا نیمه‌های شب بر سر پست و شیفت نگه می‌داشت.
همبستگی بین همکاران در اداره پست در این مدت به قدری عمیق و ناگسستنی بود که همگی یک جمله در پی نثار عشق به مردم بوده و در روزهای دشوار شیوع موج‌های خطرناک کرونا هم همچنان ثابت‌قدم پای کار ماندند.
حاشا اگر همکارانم شکوه‌ای از وضعیت موجود داشته باشند، اما کاش به سبب همین مسئولیت‌پذیری و ایستادگی در میدان و مدیریت بحران پیش آمده به نحوی ممکن و اعلی، تلاش‌های این عزیزان در هر منصبی در اداره پست کمی قدر دانسته می‌شد.
یادداشت: محمد الماسی، کارشناس روابط عمومی اداره کل پُست استان اردبیل
انتهای پیام/ج