به گزارش ابصارخبر محمد برم دانشجوی علوم سیاسی دانشگاه پیام نور اردبیل در یادداشت تحلیلی خود در خصوص انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نوشت: کلینتون نامزد حزب دموکرات بود. حزبی که به وسیله بیل کلینتون (همسر هیلاری و رییس جمهور سابق آمریکا) اولین تحریم را علیه جمهوری اسلامی تصویب کرد. حزبی که اوباما با سیاست و به نرمی در حال دیکته برجامش بود و همان حزبی که معتقد است چه دولت آمریکا بخواهد و چه نخواهد ایران یک ابرقدرت جهانی است و فقط با زبان تحریم و مذاکره می توان آن را کنترل کرد.
برخلاف ایران که بواسطه انتخاب یک رییس جمهور، بسیاری از سیاست های کلان کشور دستخوش تغییر می شود و تنها چند سال بعداز دولتی که در سیاست خارجی خود به طرح هولوکاست می پردازد، دولت بعدی این فرصت را پیدا می کند تا بعد از 35 سال در سطح وزیرخارجه تابوشکنی کرده و با آمریکا مذاکره کند در ایالات متحده قضیه برعکس است و قرار نبوده؛ نیست و نخواهد بود ترامپ و یا حتی کلینتون راهبرد خصومت آمیز آمریکا در برابر ایران را تغییر دهند بلکه اختلاف آنها تنها بر سر شدت و شکل این خصومت بوده است.
شاید کمتر کسی فکر این را می کرد که دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا باشد با این انتخاب جامعه آمریکا نشان داد هرچند اوباما (رییس جمهور فعلی) یک سیاه پوست است اما آمادگی پذیرش یک زن به عنوان یک رییس جمهور را ندارد. این انتخاب را می توان از بُعد عدم رغبت مردم آمریکا به پذیرش سوسیالیزم نیز بررسی کرد. سیر پایین روند تشکیل و ماهیت دولت در غرب را نشان می دهد.
مردم آمریکا با انتخاب ترامپ یک عقبگرد تاریخی از سوسیالیزم به نظام سرمایه داری کردند که این اتفاق را نیز می توان اقدام به موقع و موثر 1 درصد سرمایه دار جنبش وال استریت علیه 99 درصد این جنبش توسط خود همین 99 درصد دانست.
اما با انتخاب ترامپ به عنوان چهل و پنجمین رییس جمهور ایالات متحده نتیجه برجام و مهم تر از آن دوره دوم حسن روحانی چه خواهد شد؟
اگر هیلاری کلینتون انتخاب می شد انتظار می رفت سیاست چماق و هویجی که دولت وقت آمریکا درسال 1996 در قبال بوریس یلتسین غرب زده اولین رییس جمهور روسیه پس از فروپاشی شوروی در مورد ایران نیز اجرا شود. در مورد این جریان باید عرض کنم در سال 1996 که سومین سال ریاست جمهوری دوره اول یلتسین بود فضاسازی شدید و تندی در داخل روسیه علیهش شکل گرفت و محبوبیتش در سراشیبی تندی قرار داشت.
آمریکایی ها به وضوح خطر سقوط یلتسین غربگرا را حس می کردند بنابراین دست به کارشدند و یک مشاور ارشد مالی بانک جهانی به نام جفری ساکس را به مسکو فرستادند و جفری ساکس به ازای امتیازات بیشتر در حوزه امنیت اقتصادی یک وام ناقابل 5 میلیارد دلاری جور کرد. یلتسین با همان وام 5 میلیارد دلاری در شب انتخابات پرداختهای انتقالی را افزایش داد و بخشی از بدهی های دولتی را جبران کرد. او توضیح داد که این 5 میلیارد دلار تنها بخشی از نتایج اجرای اصلاحات مدنظر بانک جهانی است و مردم بعدتر بیش از این خواهند دید.
مردم روسیه خشنود از این رونق یک شبه و به کمک ساده نگری عوام برای دور دوم هم به یلتسین رای دادند. گروه یلتسین نجات پیدا کرد اما روسیه تا 10 سال بعد از زیر بار امتیازات داده شده، کمر راست نکرد. البته این قضیه تلنگری بود برای واکاوی رفتار شناسی دولت. برای مثال می توان قراردادهای نفتی با شرکت توتال را با دقت بیشتری بررسی کرد.
اما انتخاب حسن روحانی برای دوره دوم به شیوه یلتسین تنها با انتخاب یک معاون اول دموکرات و یا دارای عقیده ای نزدیک به دموکرات ها توسط ترامپ می تواند اتفاق بیافتد.
اما باید از این انتخابات نتیجه گرفت. بهترین نتیجه ای که بنده از آن گرفتم تقابل فرهنگ توسعه با توسعه فرهنگی بود. علی رغم اینکه دونالد ترامپ تهدید به شورش و کذب بودن نتیجه انتخابات در صورت عدم انتخابش کرده بود خانم کلینتون با خوش رویی و قبول شکست این پیروزی را به ترامپ تبریک گفت.
اما نکته آخر...
سخنرانی ترامپ بعد از اعلام نتایج به نوع خودش یکی از جالبترین سخنرانی هایی بود که توسط رییس جمهور ادوار مختلف آمریکا ایراد شده بود. دونالد ترامپ پس از پیروزی سخن از یکی شدن مردم زد و خود را رییس جمهور کل مردم ایالات متحده خطاب کرد در حالی که تاریخ ثابت کرده است رییس جمهورهای آمریکایی فقط در خدمت حزب حامی شان بوده اند. شاید این قضیه نوعی عوام فریبی باشد و شاید هم این سیاست است که در ایالات متحده در حال توسعه است.
انتهای پیام/